Schuldgevoel

“Ik voel me zo schuldig. Had ik meer moeten doen? Was ik maar vaker op de koffie gegaan. Had ik het kunnen voorkomen?” 
Het zijn vragen en gedachten die ik vaak hoor tijdens mijn gesprekken. Zeker na het overlijden van een dierbare spelen schuldgevoelens regelmatig een rol in het rouwproces.  
Meestal is het zo dat er geen sprake is van daadwerkelijk schuld aan het verlies of overlijden. Of van een noodzaak om het achteraf bekeken anders te doen. We doen wat we kunnen naar eer en geweten. Hoe komt het dan dat we ons toch schuldig voelen? Dat we onszelf van alles verwijten? 

Naar mijn idee haakt het aan een gevoel van machteloosheid. Als een dierbare komt te overlijden kunnen we vaak niet anders dan machteloos toekijken. We hebben geen regie over het wel of niet voorkomen van het verlies. Dat is een vreselijk gevoel. In plaats van het ondergaan gaan we op zoek naar regie en controle. Naar invloed op de situatie.  
Het uitspreken van het schuldgevoel naar anderen roept vaak de neiging op om te gaan ontschuldigen. Jouw omgeving zal waarschijnlijk uitleggen waarom je niet schuldig bent of dat je alles gedaan hebt wat je kon. Er wordt geprobeerd om een gevoel rationeel te weerleggen.  

Meestal haalt dat het schuldgevoel niet weg omdat je diep van binnen weet dat je niet echt schuldig bent. Het is een uiting van je gevoel van verlies. Het is een normaal gevoel en mag er zijn.  
Luister er als omgeving naar en ga het niet ‘weg’ beredeneren. Als iemand het vaker kan vertellen en uitspreken dan ordent het verliesverhaal zich steeds meer en komt er meer rust. Vaak zie ik het schuldgevoel daarna afnemen.  

Ik zou je mee willen geven dat de schuldgevoelens er mogen zijn. Het zijn normale gevoelens om te ervaren en zoals Manu Keirse zegt: “Je schuldig voelen is iets anders dan schuldig zijn".

Herken je dit bij jezelf en zou je hier eens met een van ons over willen praten? Neem dan contact met ons op.
Of kijk wat rouwtherapie voor jou kan betekenen.